«Бізді махаббат біріктірді»

«Махаббат бәрін жеңеді» дегенді ел ішінде жиі естиміз. Рас екен. Бір де бір қазақ сөзін білмейтін татар қыздың бүгінде қазақтың келісті келініне айналғанын көргенде сезімнің құдіретіне бас идік.

Қараған адам қызығарлықтай бақытты отбасының бірі Тұрсынбаевтардың шаңырағы. Отағасы Болат Мырзакерімұлы Гүлмира есімді татар қызбен танысқанда, өзі орысша, қалыңдығы қазақша білмейді екен. Ұлты, тілі бөлек екі жастың жүрегі мен жолын сезім байланыстырып, жарасымды жұпқа айналдырған. Тілін білмейтін ұлттың босағасын аттаған Гүлмира келін келмеске кеткен күндерді еске алып, бізбен сыр бөлісті.

–Тараз қаласындағы медициналық колледжде кітапхана меңгерушісі болып қызмет етіп жүргенімде құрбым Бақытгүлдің ауылына қыдырып барғанбыз. Ауылда, білесіздер ғой, басқа жақтан қыздар келсе, жігіттер жинала қояды. Бұл жолы да солай болды. Құрбым мені құда баласы Болатпен таныстырды. Момындау, қарапайым, көп сөзге жоқ жігіт екен. Әрине, салмақты мінезі ұнады. Бірақ, бізде үйленерміз деген ой болған жоқ еді. Достасып, бірге қыдырып жүрдік. Кейін келе достығымыз ұлы сезімге ұласты. Бірақ, біздің отау құруымызға екеуіміздің де туыстарымыз бастапқыда қарсы болды. Енді, әрине, ұлтымыз бөлек болғаны үлкен себеп қой. Біз жеті жыл достасып, сырласып жүрдік. Туыстарымызды да көндіріп, енді үйленеміз деп жүргенде, Болат жол апатына түсті. Шүкір, толық емделіп шықты. Сөйтіп біз кеш үйлендік. Біз үйленгенде мен мүлдем қазақша білмейтінмін. Ал, Болат орысшаға жоқ. Екеуіміздің танысуымызға себепкер болған құрбым Бақытгүл «Екеуің үйде қалай сөлесесіңдер?» деп таңқала күлетін. Қазір ол орысшаны, мен қазақшаны жатық меңгердік. Араласатын ортам, дос-жарандарым, бәрі қазақтар. Күнде қазақша сөйлесіп, тіпті кейбір сөздердің туған тілім татарша қалай айтылатынын есіме түсіре алмай қаламын, -дейді қазақ келіні Гүлмира Габдулганиева.

Басқа ұлттың салт-санасымен тәрбие алып өскен қызға өзге жұртқа сіңісу бастапқыда оңайға соқпаған. Бірақ «үйренемін» деген талпыныс бар кедергіні жеңіп, ауыл-ағайындарының мақтаулы келіні болуға жол ашыпты.

–Мен беташар салтын білмейтінмін. Той үстінде жеңгелерім «Қазір беташар болады» деп маған орамал жауып, арнайы орынға әкелгенде түк түсінбедім. Екі қолымнан ұстап тұрған абысындарымның айтуымен иіліп сәлем салып тұра бердім. Сол сәттен бастап үлкендерге сәлем салу салты маған қатты ұнады. Әлі де қайын жұртымның үлкендерін кездестірсем, сәлем саламын. Бұл салт қазақ халқының үлкенге құрмет, кішіге ізет көрсете білетін қарапайымдылығын білдірсе керек. Тойымыз өткеннен кейін күнде «Келіннің қолынан шәй ішеміз» деп үйге жақын-жуықтар келеді. Ол кезде шәйді де дұрыс құя алмайтынмын. Қайын енем мен абысыным Анар көп нәрсені үйретті. Бір күні маған бауырсақ пісіруді тапсырды. Істей алмайтынымды айтып ем, күйеуім өзі үйрететін болды. Оның айтып тұрғанын орындап, пісірдім. Алғашқы болып күйеуім жеп көрді де «Неге тұзы жоқ?» деп, маған ашулана қарады. «Сен тұз сал деп айтқан жоқсың ғой» дедім мен де жауаптан жалтармай. Бірақ сол күнгі бауырсақтарым сап-сары, томпиып, сүйкімді болып шығып еді. Содан кейін мен бауырсаққа тұз салуды ешқашан ұмытпайтын болдым, -деді Гүлмира жеңгей.

Бүгінде Диас, Карина есімді ұл мен қыз өсіріп отырған Болат пен Гүлмира «Түсіністік болса, барлық кедергіні жеңуге болады» дейді. Ортақ мүддемен шаңырақ көтерген екі ұлттың өкілі бақытты отбасының үлгісін көрсетіп отыр.